سلنیوم یک ماده معدنی می باشد که در بسیاری از فعالیت های بیولوژیکی نقش ایفا میکند. دوز بهینه روزانه سلنیوم بسیار محدود است و استفاده بیش از دوز تعیین شده روزانه می‌تواند باعث سمیت شود. به همین علت استفاده از مکمل سلنیوم و فقط برای افرادی که کمبود آن را دارند توصیه می شود.
غذاهای دریایی ، جگر و گوشت منابع غنی از سلنیوم به حساب می آید. نوشیدن آب معمولاً حاوی میزان کمی سلنیوم می باشد. حضور سلنیوم در برخی از دانه ها و غلات به نوع خاک بستگی دارد.
سلنیوم نقش مهمی به عنوان دفاع آنتی اکسیدان، تولید هورمون تیروئید و هم چنین در عملکرد سیستم ایمنی ایفا می کند. مکمل سلنیوم می‌تواند باعث کاهش فعالیت التهابی در بیمارانی که تیروئیدیت خود ایمنی دارند شود. مطالعات اپیدمیولوژی نشان می‌دهد که رابطه‌ای بین سلنیوم و مرگ و میر ناشی از سرطان وجود دارد در نتیجه استفاده از مکمل سلنیوم می‌تواند از بروز سرطان پیشگیری کند. همچنین استفاده از مکمل سلنیوم می‌تواند اثر محافظتی در بیماری تصلب شرایین داشته باشد. طبق مطالعاتی که بر روی مدل‌های حیوانی انجام شده پیشنهاد می شود دوز کم
سلنیوم می‌تواند باعث بهبود در متابولیسم گلوکز شود ولی مطالعات بالینی بر روی انسان حاکی از آن است که استفاده از مکمل سلنیوم نه تنها نمی تواند مفید باشد بلکه می تواند ریسک دیابت تیپ دو را افزایش دهد.
کمبود سلنیوم می تواند باعث اختلال در عملکرد ماهیچه اسکلتی و کاردیومیوپاتی (اختلال در عملکرد ماهیچه قلب)، همچنین باعث اختلالات خلقی و اختلال در عملکرد سیستم ایمنی شود.
علائم بالینی سمیت ناشی از سلنیوم شامل حالت تهوع، استفراغ، اسهال، ریزش مو، کاهش بینایی و تغییر در وضعیت روانی می باشد.
دوز سلنیوم برای کودکان به صورت روزانه ۲۰ میکروگرم و برای بزرگسالان ۵۵ میکروگرم در روز می باشد. استفاده بیش از ۴۰۰ میکروگرمسلنیوم در روز می‌تواند باعث سمیت شود.